بیشترین فراوانی مربوط به جیغ کشیدن مربوط به دوران کودکی اول با شیرخوارگی است و دلیل اصلی آن عدم تکامل مهارت های زبانی و عدم بهره برداری از زبان به منظور بیان خواسته ها می باشد و یا دردهای مختلف جسمانی، گرسنگی، خیس کردن، نیاز به خواب و یا حتی بی توجهی مادر می تواند دلیل اصلی توسل به جیغ زدن باشد. فراهم کردن نیازهای کودک طبق تشخیص مادر و بر طرف کردن عوامل ناراحتی او تا حد زیادی مانع جیغ زدن در این سنین می شود. 
می دانیم که عصبانی نشدن در هنگام مواجهه با جیغ کودک کار آسانی نیست ولی نشان دادن عکس العمل شدید از سوی بزرگسالان ممکن است کودک را برای ادامه داد و فریاد به مدت طولانی تر و با صدای بلندتر تشویق کند، زیرا معمولاً کودک متوجه می شود این کار بهترین روش برای جلب نظر شما به خودش است و حتی گاهی اوقات کودکان ۲ تا ۳ ساله در انجام این کار اصرار می ورزند. بنابراین بهتر است به جای خسته شدن، سعی در شناسایی علل واقعی این رفتار داشت. 

دلایل جیغ زدن

۱- احساس عجز:
در مواقعی که فرزند شما در بیان بعضی از کلمات دچار عجز و ناتوانی می شود، ذهن مستعد او را برای بیان آن ها آماده کنید. پاتر محقق تعلیم و تربیت می گوید:«کودک وقتی که نمی تواند کلماتی را برای بیان آن چه می خواهد پیدا کند، ممکن است عصبانی شود.» 
۲- سردرگمی:
«پاتر» معتقد است شاید فرزندتان دقیقاً از آن چه که می خواهید مطمئن نباشد. 
۳- حسادت:
ممکن است کودک شما وقتی با شما با تلفن صحبت می کند، شروع به جیغ زدن کند، چون احساس می کند دیگر به او توجهی ندارید. 
۴- مشکلات جسمی:
گاهی اوقات با وجود این که شما سوار یک اسب آهنی است که تکان می خورد، مدام فریاد می کشد، در این مواقع دادن تنقلات یا یک چرت خوابیدن از همه چیز برای او بهتر است. 

مراقب واکنش های خود باشید
کودکان از نوع برخورد اطرافیان، واکنش بعدی را انجام می دهند؛ بنابراین شایسته است گاه در مقابل برخی از رفتارها و واکنش های او بی تفاوت باشید تا آن رفتار در وی خاموش گردد؛ زیرا چه بسا توجّه شما خود به خود باعث تقویت رفتار در کودک گردد؛ به عنوان مثال وقتی کودک می بیند شما در برابر جیغ زدن او برآشفته شدید تازه یاد می گیرد که برای آشفته شدن شما باید چه کند.

شما داد نزنید

کنار کودک ایستاده و به صورت وی مستقیماً نگاه کنید. به صدایی آرام و کنترل شده به او بگویید که فریاد زدن خود را قطع کند. به او بگویید که حاضرید در مورد علت ناراحتیش با وی صحبت کنید، ولی تنها در صورتی که وی از فریاد زدن دست بکشد این کار را خواهید کرد. اگر کودک شما سن پایینی داشته و صحبت با آن ها فایده ای ندارد، انگشت خود را جلوی دهانتان گرفته و به او نشان دهید که می خواهید ساکت باشد. هیچ گاه سر کودکی که داد میزند، داد نزنید.
برخی والدین تصور می‌کنند دعواکردن کودک یا دادزدن با صدای بلند‌تر بر سر او باعث می‌شود دیگر جیغ نزند.
نه، دعوا کردن یا پرخاشگری هنگامی که کودک رفتار پرخاشگرانه نشان می‌دهد، رفتار پرخاشگرانه او را تشدید می‌کند. روش‌های تنبیهی دیگر مانند محروم کردن کودک معمولا در سنین بالاتر استفاده می‌شود، بنابراین برای ادب‌کردن یا ساکت‌کردن کودکی که جیغ می‌زند، پرخاشگری یا دادزدن راه‌حل مناسبی نیست.

 به او اعتنا نکنید

«کودک ۲ و ۳ ساله شما بیشترین جلب توجه را از شما می خواهد، یعنی بیشترین توجهی که دیگر نظیر آن در دنیا وجود نداشته باشد. اما شما هم چنان شام خود را آماده کنید یا از تا کردن لباس ها دست نکشید به کار خود ادامه دهید و بگذارید ماجرا خود به خود تمام شود». البته این راه کار در همه جا نباید به شدت تعقیب شود زیرا بستگی به موقعیت دارد که معمولاً تشخیص آن با مادر است در واقع اگر نیازهای اساسی کودک مطرح نبوده و محیط هم مخاطره آمیز نباشد، جیغ زدن صرفاً برای جلب توجه است که می توان در مواردی به آن توجه نکرد، زیرا باید کود را از ابتدا به گونه ای عادت دارد که دقایقی به حال خود باشد.

چشم در چشم او بیاندازید

هنگام جیغ کشیدن بچه به طوری که صورت شما درست مقابل صورت فرزندتان قرار می گیرد، به او چیزهای شبیه این بگوئید:«وقتی که تو جیغ می زنی منظورت را نمی فهمم. آیا می توانی بگویی چه می خواهی» یا اگر نمی تواند کاملاً منظور خود را بیان کند، خودتان حدس بزنید که او چه می خواهد، مثلاً «آیا تو چیپس می خواهی؟» می بینید که او سر تکان می دهد. ممکن است چیزهایی را که شما نمی توانید یا نمی خواهید به او بدهید را تقاضا نماید، هیچ لزومی ندارد که تسلیم شوید، ولی سعی کنید پیشنهاد چیز دیگری مثل «شیرینی را بعد از شام می توانی بخوری»، «ولی من یک خوراکی خیلی خوب برایت دارد را به او بدهید».

از او نظرخواهی کنید

یکی از روش‌هایی که می‌توان با آن کودک را متقاعد کرد، مشارکت او در فعالیت‌هایی است که برای سن او مجاز است، مثلاً می‌توان از کودک درباره وعده اصلی غذا یا میان‌وعده اظهارنظر خواست و اگر غذایی را که خود او انتخاب کرده است باب میلش نیست، باید به او بگوییم که این انتخاب خود او بوده است و گزینه دیگری وجود ندارد. این رفتار والدین موجب می‌شود تا کودک بداند که باید نسبت به انتخاب و تصمیم‌گیری‌اش دقت کند و مسئولیت رفتارهای خود را بپذیرد.