اگر کودک خردسالی، امکان برقراری ارتباط با دیگران را نداشته باشد، نمی تواند بیاموزد که چه طور در اجتماع رفتار کند. به او مهارت های اجتماعی را بیاموزید و هنگامی که دوستی اش خاتمه یافت یا احساس بروز مشکل کرد به او کمک کنید. برای زمان بازی خردسالان و کودکان پیش از سنین مدرسه برنامه ریزی کنید. روی اولین تجارب کودکان نظارت کنید و آماده باشید تا با دخالت در کارشان بازی آنها را آسان کنید.

واقعیت این است که کودکان روزانه در معرض چالش های متفاوتی هستند که مواجهه با آن جسارت می طلبد. والدین به طور طبیعی می خواهند که کودکان را به گونه ای بار بیاورند که بتوانند کارهای مربوط به خودشان را انجام دهند اما کودکان با هم متفاوت هستند و جسارت آن ها در سطوح مختلفی بروز پیدا می کند. یکی از مهم ترین مواقعی که کودک باید جسورانه عمل کند، در زمان آشنا شدن با همسالان و پیدا کردن دوست است. کودک در واقع پس از ۲ سال همنشینی با مادر، کم کم از او فاصله می گیرد و به بازی با همسالان نیاز پیدا می کند.

داشتن دوست خوب یکی از عوامل مهمی است که بر سلامت روان کودک تاثیر می گذارد و معمولا کودکانی که به سختی می توانند دوستی پیدا کنند و رابطه شان را با آن ها مستحکم کنند از مشکلاتی مانند اضطراب و افسردگی رنج می برند. به گزارش ایسنا نتایج مطالعات نشان می دهد که حتی فقط یک دوست می تواند شرایط بسیار خوبی برای کودک فراهم کند و تعداد دوستان موضوع مورد بحث نیست بلکه آنچه مهم است کیفیت این رابطه و مثبت بودن آن است.میگناirکودکان با کمک دوستان خود می توانند راه حل هایی برای رفع مشکلات پیدا کنند، اختلاف های خود را با دیگران مدیریت و با دیگران رابطه مثبتی برقرار کنند. نکته این جاست که آموزش مهارت دوست یابی کار آسانی نیست و والدین با صبر و شکیبایی می توانند این مهارت را آموزش دهند و تقویت کنند. همچنین ارائه واکنش های سازنده در قبال رفتار کودک، تشویق رفتار خوب، پرهیز از انتقاد، یادگیری روش های موثر در زمینه آموزش مهارت ها و تمرین مهارت ها از دیگر راهکارهایی است که به افزایش توان دوست یابی کودک کمک می کند.

با کودک خود تماس چشمی برقرار کنید

قبل از هر چیز باید با کودک رو در رو و با برقراری تماس چشمی، در رابطه با اینکه چرا دوستی ندارد و علت آن چه می‌­تواند باشد، صحبت کنید، خیلی از اوقات بچه ها جوابی برای این موضوع ندارند و ما نیز انتظار جواب مشخص و واضحی نداریم بلکه پرسیدن این سوال برای دوهدف است اول این که کودک به موضوع فکر کند و دوم ما  تماس چشمی را که اولین بخش ارتباط است را آموزش بدهیم.

به کودک خود تحمل ناکامی را آموزش دهید

باید به کودک خود یاد بدهید که قرار نیست همه همکلاسی‌­هایش با او دوست شوند ، او را دوست بدارند یا به پیشنهاد دوستی او پاسخ مثبت دهند. در واقع بچه­‌ها باید از سنین قبل از مدرسه مهارت تحمل ناکامی را یاد بگیرند تا در زندگی موفق شوند برای آموزش تحمل ناکامی می توانید مقاله  درمان بد رفتاری کودکان را مطالعه نمایید.

در کلاس ثبت ‌نامش کنید

می­‌توانید کودک را در کلاس­‌های ورزشی، هنری و ادبی که صرفا رویکردشان آموزش محض نیست نام‌نویسی کنید تا کودک به این وسیله در فضایی بدون فشار به راحتی با اشخاص و دوستان جدیدی آشنا شود. اگر کودکی به طور کلی دارای آستانه تحمل پایین است شرکت در گروه‌­های مختلف و گرفتن مسئولیت می‌تواند تحمل او را بالا ببرد. والدین باید توجه داشته باشند که لازمه سازگاری و ارتباط کودک با دیگران آن است که به کودک آموزش دهیم در زمان زنگ تفریح با گشاده‌رویی به بچه‌­های تنها نزدیک شده و طرح دوستی با آن­‌ها را بریزد. علاوه بر این کودک می‌­تواند با ظرافت به کودکانی نزدیک شود که مشغول بازی‌­های گروهی هستند و به نفرات بیشتری برای بازی خود نیاز دارند.

دوستش را به خانه دعوت کنید

برای اینکه کاستی­‌های ارتباط فرزندتان آشکار شود از او بخواهید یکی از دوستانش را به بهانه‌ای به منزل دعوت کند و با او مشغول بازی شود. هدف شما از این کار این است که چگونگی ارتباط و رفتارهای فرزندتان را در این موقعیت تحت نظر گرفته و مورد مطالعه قرار دهید. مثلا در همین ارتباط‌ها ممکن است متوجه شوید کود‌کتان خودخواه، ریاست طلب یا نابردبار است یا مشکلات رفتاری از این دست دارد. پس از مشاهده این مشکلات باید از طریق قصه‌گویی، گفت‌وگو یا فیلم‌هایی که دارای محتوای ارتباطی این چنین هستند، در جهت بهبود مشکل ارتباطی‌اش گام بردارید.

به بچه­‌هایی نظیر خودش نزدیک شود

راه دیگر غلبه بر این مشکل آن است که به کودک یاد دهیم به گروه­‌هایی پیشنهاد دوستی دهد و ملحق شود که از نظر علاقه و ترجیحات با آن­‌ها شباهت دارد. مثلا اگر کودک به نقاشی علاقه‌مند است به آن دسته از بچه­‌هایی ملحق شود که در این زمینه با آن­‌ها شباهت بیشتری دارد. در این صورت او می‌­تواند درباره علایق مشترک خود ساعت‌های بسیاری با دوستان خود گفت‌و‌گو کند و احساس اعتماد به نفس بیشتری کند.

خودتان دست به کار شوید

یکی از کارهایی که در مقام والدین می­‌توانید انجام دهید این است که از میان کودکان فامیل یا همسایگانی که مورد تایید شما هستند،‌ افرادی را انتخاب کنید و اوقاتی را برای با هم بودن برنامه‌ریزی کنید. به این ترتیب می­‌توانید علاقه یا بی‌­علاقه بودن فرزندتان به دوست‌یابی را از نزدیک تحت نظر بگیرید و متوجه شوید این مشکل تنها در مدرسه است یا به طور کلی فرزندتان مهارت دوست‌یابی ندارد.

در جایی که کودکان هستند حضور داشته باشید

استاد مرکز رشد و مراقبت کودک می‌گوید: اگر کودک شما هنوز در مهد کودک یا پیش دبستانی نیست به یک گروه بازی ملحق شوید. به‌طور مرتب به پارک بروید به کتابخانه محلی یا به یک موزه بروید. قرار ملاقات‌های زیادی بگذارید. با دوستان صمیمی ‌یا احتمالی کودکتان قرار بازی در خانه بگذارید و آن‌­ها را به خانه دعوت کنید. به آن‌­ها وقت بدهید که همدیگر را بهتر بشناسند و تفریح و سرگرمی‌ داشته باشند.

گفت‌و‌گو را آموزش دهید

سلام و احوالپرسی و پرسش‌های خاصی که موجب می‌شود گفت‌و‌گو ادامه پیدا کند، باید تمرین شود. حتی می‌­توانید به کودک بیاموزید که چگونه خود را به یک دوست معرفی کند مثلا «می‌تونی بری دست بدی و بگی من محمد هستم! اسم تو چیه؟» به کودک بگویید اگر نتوانست نام طرف مقابل را درست متوجه شود، دوباره بپرسد و این کار ایرادی ندارد.